A química do amor

Por que nos namoramos dun determinado xeito e non de outro?

Innumerables investigacións psicolóxicas demostran o decisivo dos recordos infantís (conscientes e inconscientes), a chamada teoría da correspondencia pode resumirse nunha soa frase: "cada cual busa á parella que cree mellor" Xa que, parece ser, que antes de que unha persoa se fixe noutra xa construiu un mapa mental (realizado entre os 5 e os 8 anos), un molde completo de circuitos cerebrales que determinan o que fará que nos namoremos dunha persoa e non de outra, resultado de asociaciacións con membros da nosa familia nas idades xa ditas, polo tanto, antes de que o amor chame á nosa porta nos xa tiñamos elaborados os rasgos esenciais da persoa ideal a quen amar.

Como reaccionamos cando atopamos a esa persoa?

O noso organismo xera unha sinal de alarma e entra enton en ebullición mediante unha cascada de reaccións emocionais onde hay electricidade e química. A través do sistema nervioso hipotálamo envianse mensaxes ás diferentes glándulas do noso corpo ordeando as glándulas suprarenales que aumenten inmediatamente a produción de adrenalina e noradrnalina (neurotransmisores que comunican entre sí ás células nerviosas). Todo isto crea uns eecto que s fan notas ó instante; O corazón late máis á presa, a presión arterial máxima sube, libéranse graxas e azúcares para aumentar a capacidade muscular, e xéranse máis glóbulos vermellos para mellorar o transporte de osíxeno pola corrente sanguínea.

Hai dúas cousas que o home non pode ocultar: que esta borracho e que esta namorado (Antífanes -388-311 a. C.-, comediógrafo griego)

Este estado de "imbecilidad transistoria" (Ortega y Gasset) non se mantén así no tempo.

Fai canto se planteou a posibilidade de que o amor fose química?

Fai apensas trece anos cando se plantexou o estudo do amor como uin proceso bioquímico que se inicia na corteza cerebral, pasa ás neuronas e de alí ó sistema endocrino, dando lugar a respostas fisiológicas intensas:

Como?

FENILETILAMINA, o verdadeiro amor só sobrevive cando se produce este composto orgánico no cerebro familia das anfetaminas.

O inundarse ó cerebro desta substancia este responde mediante a secreción de dopamina, norepinefrina e comeza un traballo de neurotransmisores que dan lugar ós arrebatos sentimentais, en resumo, estás namorado.

Por que chocolate?

A resposta é simple, polo tanto doada; polo seu alto contido en feniltalamina.

Datos curiosos: O 50% das mulleres entrevistadas para o libro Por qué necesitan las mujeres chocolate  confesou que prefiriría o chocolate antes que o sexo.

Un bo modo de esquecer unha boa historia de amor é comerse un bo pudin de chocolate, (Charlie Brown nun dos seus libros)

E canto dura?

Esta actividade non é eterna, dura entre dous e tres anos, incluso ás veces máis, pero ó final  atracción bioquímica decae. A fase de atracción non dura por sempre, e a parella entón, atópase ante unha dicotomía; separarse ou habituarse a manifestacións máis tibias do amor (compeñerismo afecto e tolerancia).

O amor é como a salsa maionesa: Cando se corta hai que tirala e comezar outra nova, (Enrique Jardiel Poncela)

O amor é como Don Quixote, cando recobra o xuizo é para morrer (Jacinto Benavente)

Co tempo, o noso organismo vaise facendo resistente ós efectos destas substancias e toda tolería de pasión desvanécese gradualmente, a fase de pasion non dura para sempre e comeza entónunha fase dun amor máis sosefado cun sentimento de comodidade seguridade e paz, a isto pódeselle chamar unha "ducha química"; neste caso, son as endorfinas  os que confiren a sensación común de seguridade da noca etapa, a do apego, por isto se sofre tanto ó perder ó ser querido, deixamos de "adquirir a dosis diaria de narcóticos".

Pero aquí ábrese debate; Entón o amor con todalas súas fases pode ser eterno? E só cuestión de quimíca? Opinade :)